ANNEM..

" .. şarkılar seni söyler, dillerde name adın.. " diye başlayıp ".. aşk gibi, sevda gibi huysuz ve tatlı kadın.." diye devam eden o müthiş şarkı ve beni bağıra bağıra ağlatabilecek o ince sızı..

Ne çok özlemişim ben ANNE'mi, ama herkesin acımasız olduğu bir dünyada onun fedakarlığı kucaklarken beni nasıl özlemiyim ki? "ANNE", "HASRET" şarkıları varken neden dinleyeyim ki aşk şarkılarını? Bazen diyorum ne boş şeymiş şu AŞK, ama yok! Bir tutundun mu ona da ANNEn oluyor, BABAn oluyor, KARDEŞlerin oluyor. Ama o AŞK seni yine ANNEn kadar sevmiyor.
Dün gece oturmuş Candan Erçetin'in  "ANNEM" şarkısını dinlerken içimi acıtanın ne olduğunu anladım.
" hani eski zaman masalları anlatır,
  hüznümü huzura dolarsın.
  kaşım, gözümden çok içim bir parçan.
  ANNEM sen benim yanıma kalansın.
  hani bir biblon vardı kırdığım.
  üstüne ne kırgınlıklar yaşadın,
  ama bil ki ben de parçalandım.
  ANNEM ben yanına kalanım."

Neden kimse O'nun gibi olamıyor ki? Neden öyle sevemiyorlar ki? O daha beni tanımadan sevmişti. En şımarık hallerimi, en yaramaz hallerimi gördü, ama yine benden vazgeçmedi. Biliyorum, "O, anne. O sever." diyeceksiniz. Niye sevmek için anne olmayı bekler ki bir kadın? Neden herkesi evladıymış gibi sevemez ki?
Bugün düşündüm. Bir yanda bizi mutlu etmek için iki işte çalışıp üstelik bu yüzden hasta olmasına rağmen yılmayıp devam edip iyiymiş gibi davranan ANNEM ve diğer yanda benim her hareketime gülen bir grup "insan (!)".. Anlayamıyorum. Her iki durumda da ben benim. Ama o "ANNE"!
 Halbuki sadece İNSAN olsak.. Kör olsak bazı durumlarda. Yetmez mi? Dört duyumuz daha yok mu? Neden sadece duyamıyor, dokunamıyor, koklayamıyor veya tadamıyoruz. Varsın görmeyelim birbirimizi, acıta acıta gülmeyelim en gerçek yanlarımıza. Kör olalım birbirimize. Yok. Yok. Biz birbirimize ANNE olalım..