Dilimden düşmeyen "Eskiden her şey ne kadar güzeldi." cümlesi..

       Eskiden her şey ne kadar güzeldi. Ananemin hikayelerini dinlediğim, deli gibi futbol oynarken ve mahalle maçlarında "pas ver abi pas ver" sesleri içinde koşuştururken kir içinde kaldığım, elimde pamuk şekeri koşarken kaldırım taşına  "kafa attığım" ve yine de şekeri elimden bırakmadığım, birinci sınıfın ilk günü annemin aldığı 5 kitabı daha o gece bitirdiğim ve hatta okurken o koltuktan hiç kalkmadığım, ve daha nicesini yaşadığım o eskilerden bahsediyorum. Eski günlerden... 

      

      Arkadaşlıklar daha temizdi ya da ben daha saftım, bilemiyorum. ya da boşverin, biliyorum. Şimdi hepsinden geriye kalan tek değerli şey belki de anılarım ve kimse alınmasın ama aşkım. Düşünüyorum da 3 yaşında tanığım 5 yaşında kapıldığım ve 13 sene kalbimden süprülmeyen o aşk diğer sandığım tüm gelenlerden -ve gidenlerden- daha temizdi, eminim ve daha gerçek.. O'nun için bu, bir aşk değildi belki ama ben O'nu hep, derinden sevdim. Bana O'nu unutturduğunu düşündüğüm insanlar oldu. Ta ki bir fiyasko olduklarını anlayana kadar.. Bazen O'ndan vazgeçmek zorunda kaldığıma derinden üzülürüm. Derinden üzülürüm. Çünkü; başkasının benimle beraber daha fazla üzülmesini istemem. Bazen O'nun adı geçtikçe gözlerimi kaçırırım. Çığlık atıyorlarmış gibi kapatmaya çalışırım gözlerimi. Anlamadıklarını düşündüğüm zamanlarda bile anlarlardı, bilirim.

  

     İnsanların bu kadar çok ve çabuk değişebilmelerine şaşıyorum. Ben hala "BEN" ken onlar nasıl çok başka birileri oluyorlar, anlayamıyorum. Bana kalan ailem ve Cansu'dan sonra bu sene  insanların insafsızlığının arasında kuytuya saklanmış bana insanlığı hatırlatan masum bir kalp tanıdım. Gülmeyi unuttuğumu fark ettim sonra. Buraya geldim geleli, evet. Ben gülmeyi unuttum. Derken.. Tanıdıkça derinden o kalbi, bana ne kadar beni hatırlatıyor demeye başladığımı fark ettim. Sürekli onu tanımamın bir nedeni olmalı, diyordum. Bir neden olmalı. Vardı. Hem de insanın tüylerini ürpetecek kadar çok belirgin ve anlamlı bir mesajı taşıyan, bir düşüncemi kafamdan sonsuza dek kovan bir nedendi. Sıkı sıkıya tutunmaya karar verdiğim o kalp Ece'ydi. Ben benim gibi bir insan kaldı mı derken.. Allah'ım tıpkı ben gibi olan biriyle tanıştırdı beni. Her konuşmamızda "Ben de" diyoruz mutlaka. Hatta bir konuda fikrimi söylemek üzereyken Ece'nin kafamdaki cümlenin bir kelimesinin bile yeri değişmeden aynen o cümleyi kurduğunu fark ederim. Onu niçin tanıdığımı biliyorum. Kıymetini bileceğim. Yalnız değilim. Bana verdiğin o mesajla bunu daha iyi anladım. Allah'ım biliyorum bir elin de daima benim üzerimde...

          Şimdi ve Gelecek de güzel olacak, en az eskisi gibi biliyorum. Ben nerelerden nereye geldiğimi düşünüyorum şimdilerde. Artık dilimden düşmeyen bambaşka bir cümle var:

Allah'ım sana şükürler olsun...!

İyi ki varsınız..!