02.54.. gecenin ilham dolu bakışlarında yazdığım minicik bir yazı.. :)

acemice yazılmış bir türkünün yıkık bir bölümünde aciz bir kelimesin şimdi. yanlış kullanılmış, anlamsızlaşmışsın.. ben ise sana rağmen o türkünün en güzel, en anlamlı kelimesiyim.. en güzel ses,benim notamdan çıkıyor.. en güzel şarkıları hep ben söylüyorum.. ben bir kelimeyken, pek çok kelime olabiliyorum.. sense cümle sonlarında buluyorsun kendini ücra köşelerin en adi kelimesi..!! ama yüklem değil, herhangi bir öğe olabiliyorsun o cümlede yalnızca.. yüklem olmana izin verilmiyor çünkü, hiçbir yerde.. zaten ne özne olmayı becerebiliyorsun ne de tümleç.. sen ayağına dolaşmış cümleleri çözmeye çalışırken, kapı önüne koyuyorlar seni.. ahh ne acımasızca.(!) AMA ben, sensizken eşsiz olan o türkünün en güzel dizesinden sana bakıp gülüyorum kovuluşuna.. kahkahalarım anlatıyor sana acıyışımı, duru anlatımı engelleyen o kahrolası besleme oluşuna..!!



Nurçin METİNGİL

not: artık isyan etmiyorum yaşadıklarıma. aksine kalemimi güçlendirdikleri için teşekkür ederimm.. :) bana ben lazımım! ben bende olmadıkça neye yarar başkasının bende olması..!!